با غروب این دل گرفته مرا
می رساند به دامن دریا
میروم گوش می دهم به سکوت
چه شگفت است این همیشه صدا
لحظه هایی که در فلق گم شد
با شفق باز میشود پیدا
چه غروری!چه سر شکن سنگی
موج کوب است یا خیال شما
دل خورشید هم به حالم سوخت
سرخ تر از همیشه گفت:بیا
می شود اینجا نباشم اینک آه
بی تو موج نمی برد زین جا
راستی که شبی نباشم من
چه غریب است ساحل تنها
من و این مرغ های سرگردان
پرسه ها میزنیم تا فردا
تازه شعری سروده ام از تو
غزلی چون خود شما زیبا
تو که گوش ات بر این دقایق نیست
باز هم ذوق گوش ماهی ها
((محمد بهمنی))