چند شعر

و من تنها ترین
میان دره و صحرا
و من ساکت شدم باران
ببین حرفی نمی گویم
ببین دریا تلاطم کرد
سخن ها را چه کامل کرد
و من دیدم دریا را که می گوید درد هایش
به او گفتم که ای آرام جانم سخن گفتی و این درد تو بود این چنین سنگین
و دریا بی خیال از من
سخن می گفت و دریا می خروشید
سکوتش را به ساحل می خروشید
در آن هنگام باران نم نم آمد
به روی دردهایش مرهم آمد

***

گفتم نگهی؟
گفت :به من ممنوع است
گفتم سخنی؟
گفت: سخن ممنوع است
گفتم که بیا دور تو گردم!!
گفت: در کوچه ی ما دور زدن ممنوع است!!

***

چقدر به تو بگویم دوستت دارم
ولی تو در جواب من سکوت می کنی
و این سکوت تو مانند کوهی روی قلب من سنگینی می کند
سنگینی این کوه بسیار زیاد است
اگر سالها و سالها سکوت کنی
و فقط در چشمان من نگاه کنی
قطرات اشکم به تو میگویند
دوستت دارم ، دوستت دارم
اگر سالها و سالها سکوت کنی
باز هم از لبان من فقط یک کلمه میشنوی:
دوستت دارم، دوستت دارم

***

گفتند:فریاد بکش
گفتم: گلو نیست.
گفتند: آوازی بخون
گفتم نفس نیست.
گفتند:خاموشی چرا؟ حرفی! پیامی...
گفتم: سخن ها دارم اما هیچ کس نیست
تا سفره ی سرخ دلم پیشش گشایم

***

باید گرفتارم شوی
تا من گرفتارت شوم
از جان و دل یارم شوی
تا عاشق و زارت شوم
من نیستم چون دیگران
بازیچه ی بازیگران
اول بدست آرم تو را
آنگه گرفتارم شوی

***

با من چه میکنی ای عشق؟
دلم میخواهد بی پروا فریادی از جنس مهر بر سر عشق
بکشم و به سوی آینده بروم و خواهم دوید ولی حتی
اگر تا بی کران هم پر بکشم باز قول می دهم
تا وقتی که هنوز در بستر خاک نخفته ام به یادت باشم.